Yazdıklarımı herkes okuyacak ama sadece sen anlayacaksın. Ben seni yazacağım çünkü onlara. Onlar seni hissedecek. Beni en çok o insanlar anlıyor. Senden daha çok. Hatta senin beni anlamaya çalıştığın bile söylenemez..
Bazıları gitse de arkada kalanlar alışmaya çalışmak zorunda kalıyor. Hayat işte, bir şey bırakmıyor gidenin ardından. Oturup seni saatlerce ağlatabilen şeyler bir süre sonra gözlerini bile doldurmaya yeterli sebep olmayabiliyor.
Bir zamanlar alıştığınız, benimsediğiniz onun kokusunu yanınızdan geçen herhangi birisinin kokusuna benzettiğiniz bile oluyor. Sesi mesela başkasının sesinde bile onu arayışlar içine giriyorsunuz. Beraber dinlenilen şarkılar, izlediğiniz filmler, birlikte adım attığınız her yer. Belki de sadece adını duymak bile en ufak bir kalp sıkışmasına sebep oluyor. Zaman geçtikçe alışıyorsun. Unuttuğun söylenemez. Ama en azından acını dindirdin. Artık yaran seni acıtmıyor. Çevrendekilere unuttuğuna dair izlenimler bırakıyorsun. Sen kimi kandırıyorsun ki ? O kadar kolay mı unutmak ? Hele ki koklayarak öpmüşken ? Kokusunu ciğerlerine çekmişken ?
Onun başkasıyla olan mutluluğuna seyir halinde bırakıyor seni hayat... Belkide böyle olması gerekiyordur. Belki bu acı sana bir şeyler katacaktı. Sense sadece onun bıraktığı mutlulukla yetinmeyi öğreniyorsun. Elinden başka bir şey gelmiyor çünkü.. Farkında olmadan dünyan değişiyor. Artık değiştirdiğin iç dünyanda hayallerini kara kutundan çıkar artık. Yaralama daha fazla kendini. Bu sefer onu çok özlediğini değil de, çok güçlü olduğunu haykır herkese !
Keşke adını duyduğumda hissettiğim o çaresizlik yerine kokunu içime çekerek sarıldığım o anki mutluluk gelse aklıma ..
Bana yaşattığın bu acıdan sonra tattığımız mutluluğu hatırlayamıyorum.
Bunu tekrarlama olur mu ?
Tüm umutlarını ve hayallerini sana adayan insanın kalbini böyle yerle bir etme ..
Yapma .
