Bugün yine seni düşündüm. Sanırım giderek daha çok düşünüyorum seni. Sabahları düşüyorsun en çok aklıma. Özlüyorum.. Bugünlerde yüzünü düşünüyorum en fazla. Güneş yüzüne düşünce kaşlarını çatmanı.Dudaklarını büzmeni. Evet, özlüyorum.. Saçlarının şekline bir türlü karar verememeni.
Anlayacağın, seni bitiremedim..
Hayatım boyunca hep güçlü olmaya çalıştım. Neler gördü neler yaşadı bu yürek? Ama hepsini bir şekilde atlatmayı, ardımda bırakmayı başardım. Biraz kanadım, biraz parcalandim, sonra yeniden, tekrar yaramı kapatıp yola devam ettim. Biliyor musun, tek zaafım sensin sanırım bu hayatta..
Özlemek beni üzüyor. Sen de çok üzdün. Hatta hiç kimse uzmedi bu denli.
Peki senin benimle derdin ne? Aniden kendini geri çekip, yok olup, sonra hiç birşey olmamış gibi birden hayatıma yeniden girivermek niye? Sen istesen, zaten hayatımı sana hediye edebilecekken sen çalmayı tercih ediyorsun. Istedigin kadarını alıp gidiyorsun bir dahaki sefere kadar.. Bense, o birdaha ki seferin ne zaman olduğunu bilmiyorum...
Kimseye fark ettirmiyorum inan. Çok güçlü gorunuyorum dışarıdan. Eskisi gibi hep gülüyorum, hatta daha da neşeliyim. Öyle olmalıyım! Anlamasınlar hala seni düşündüği, umutsuzca bu aşkın ardında kalakaldığımı. Beni mutlu sansınlar. Belki böyle görünmeye çalışırken gerçekten mutlu olmayı da başarırım bir gün; kim bilir ?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder